FLUOROWANE GAZY CIEPLARNIANE – tj. HFC - wodorofluorowęglowodory, PFC - perfluorowęglowodory oraz SF6 - heksafluorek siarki, są to substancje chemiczne zawierające w swojej cząsteczce fluor oraz odznaczające się wysokim lub bardzo wysokim współczynnikiem ocieplenia globalnego (GWP).
To jedyne gazy cieplarniane objęte Protokołem z Kioto, które nie występują naturalnie, natomiast są wytwarzane przez człowieka i stosowane między innymi jako: czynniki chłodnicze w chłodnictwie oraz klimatyzacji, czynniki spieniające do produkcji pianek i wyrobów zawierających pianki, ponadto stosowane jako środki gaśnicze w ochronie przeciwpożarowej, rozpuszczalniki do czyszczenia metalowych części oraz elementów układów elektronicznych, gaz izolujący w rozdzielnicach wysokiego napięcia w elektroenergetyce oraz gazy pędne do produkcji aerozoli.
Produkcja i zużycie tych gazów na świecie bardzo szybko rośnie, powodując zmiany klimatu. W Polsce zagadnienia dotyczące redukcji emisji fluorowanych gazów cieplarnianych reguluje Ustawa z dnia 15 maja 2015 r. o substancjach zubożających warstwę ozonową oraz o niektórych fluorowanych gazach cieplarnianych (Dz. U. z 2017 r. poz. 1951).
GAZY CIEPLARNIANE – Gazy cieplarniane to gazowe składniki atmosfery, zarówno naturalne, jak i antropogeniczne, które pochłaniają i emitują promieniowanie o określonych długościach fal w spektrum promieniowania podczerwonego wyemitowanego przez powierzchnię Ziemi, przez samą atmosferę i przez chmury. Ta właściwość powoduje efekt cieplarniany. Para wodna (H2O), dwutlenek węgla (CO2), podtlenek azotu (N2O), metan (CH4) i ozon (O3) są głównymi gazami cieplarnianymi w atmosferze Ziemi. Ponadto, istnieje szereg gazów cieplarnianych całkowicie wytworzonych przez człowieka w atmosferze, takich jak halowęglowodory i inne substancje zawierające chlor i brom, objętych Protokołem montrealskim. Oprócz CO2, N2O i CH4, Protokół z Kioto zajmuje się gazami cieplarnianymi, sześciofluorkiem siarki (SF6), wodorofluorowęglowodorami (HFC) i perfluorowęglowodorami (PFC).
KLIMAT – Klimat w wąskim znaczeniu jest zwykle definiowany jako średnia pogoda lub ściślej, jako opis statystyczny w kategoriach średniej i zmienności odpowiednich wielkości w okresie czasu od miesięcy do tysięcy lub milionów lat. Klasyczny okres uśredniania tych zmiennych wynosi 30 lat, zgodnie z definicją Światowej Organizacji Meteorologicznej. Odpowiednie wielkości to najczęściej zmienne powierzchniowe, takie jak temperatura, opady i wiatr. Klimat w szerszym znaczeniu to stan, w tym opis statystyczny, systemu klimatycznego.
POGODA – Stan atmosfery obserwowany w danym miejscu i czasie, tj. tu i teraz, opisywany za pomocą elementów meteorologicznych, do których należą m.in.: temperatura i wilgotność powietrza, ciśnienie atmosferyczne, prędkość i kierunek wiatru, zachmurzenie, zjawiska atmosferyczne
ZMIANA KLIMATU – Zmiana stanu klimatu, którą można zidentyfikować (np. za pomocą testów statystycznych) na podstawie zmian średniej i/lub zmienności jego właściwości i która utrzymuje się przez dłuższy okres, zwykle dziesiątki lat lub dłużej. Zmiana klimatu może być spowodowana naturalnymi procesami wewnętrznymi lub zewnętrznymi wymuszeniami, lub trwałymi antropogenicznymi zmianami w składzie atmosfery lub użytkowaniu gruntów.1 Zobacz także Zmienność klimatu i Wykrywanie i przypisywanie.